Szatan wg Wikipedii

SZATAN

(hebr. שטן satan - "przeciwnik")
w judaizmie, chrześcijaństwie i islamie naczelna personifikacja zła oraz jego sprawca.

W Księdze Liczb anioł Pana stanął na drodze Balaama jako jego "przeciwnik"; w dziełach gnostyckich nazywany czasem Azazelem.
Inne imiona Szatana to: Mastema, Beliar, Belial, Gadriel, Satanael, anioł Edomu.
W tradycji rabinicznej nosi on przydomek "szpetny".


Judaizm
Szatan pojawił się w religii żydowskiej, gdy Żydzi znaleźli się w sferze wpływów zaratusztrianizmu (okres niewoli babilońskiej), co znalazło odzwierciedlenie m.in. w treści legendy o Ewie i wężu-szatanie.

Pod wpływem religii żydowskiej koncepcja Szatana pojawiła się w chrześcijaństwie (gdzie Szatan to przede wszystkim twórca zła i pan śmierci) oraz islamie (gdzie Szatan odgrywa głównie rolę kusiciela).

W Starym Testamencie pojęcie Szatana pojawia się w znaczeniu przeciwnik, nieprzyjaciel, przeszkoda na drodze. Szatan występuje też jako oskarżyciel przed Sądem Bożym. Nie jest przeciwnikiem Jahwe.

W późniejszym okresie Szatana łączy się z demonami jako jego poddanymi. Demony, zgodnie z zapisem w apokryficznej 1 Księdze Henocha, miały powstać z "bezprawnego obcowania aniołów z kobietami ludzkimi".
Wtedy Szatana zaczyna się uważać za personifikację zła, podobną do perskiego Arymana.

Według Talmudu Szatan został stworzony szóstego dnia stworzenia.
Pierwotnie był potężnym aniołem, wodzem chóru serafinów oraz cnót.

Szatan zgodnie z popularnymi wyobrażeniami, ma dwa skrzydła. Jednak jako serafin powinien być przedstawiany jako istota z 3 parami skrzydeł.


Chrześcijaństwo
W przeciwieństwie do Nowego Testamentu, w Starym Testamencie określenie to oznacza funkcje, nie imię, a upadły anioł wypełniający tę funkcję traktowany jest tam jako źródło zła i nieprzyjaciel Boga, kusiciel człowieka.

Symboliści uznają te istoty za symbole zła, realiści Kościoła katolickiego mówią zaś o jak najbardziej osobowej egzystencji Szatana. Realizm dotyczący osoby Szatana jest oficjalną nauką Kościoła.

W Nowym Testamencie pozycja Szatana, jako przeciwnika Boga i nieprzyjaciela rodzaju ludzkiego, zostaje poszerzona o rolę przeciwnika w dziele zbawienia dokonywanym przez Jezusa Chrystusa [Mt 16,21-23, Mk 4,15] oraz rolę przeciwnika wspólnoty chrześcijańskiej [Ap 12,17].

Nazywany jest "oskarżycielem", "władcą tego świata", "diabłem", "władcą mocarstw powietrza", "nieprzyjacielem", "Złym", "Belzebubem", "złym duchem", "duchem nieczystym", "kłamcą", "ojcem kłamstwa", "zabójcą", "Wężem", "wężem starodawnym", "Smokiem", "władcą ognia piekielnego".

Problem Szatana w chrześcijaństwie odzwierciedla pytanie o początek zła.

O szatanie i jego roli w dziejach ludzkości (również przyszłych) jest mowa m.in. w Księdze Rodzaju oraz Apokalipsie świętego Jana (spisana na gr. wyspie Patmos).


Islam
W islamie jedno z imion Szajtana (Szatana) przywódcy zbuntowanych aniołów to Iblis.
Został on wygnany z nieba, gdy odmówił złożenia hołdu Adamowi, pierwszemu człowiekowi (por. Azazel). Pozwolono mu pozostać na ziemi, aby wodził ludzi na pokuszenie i wystawiał ich na próbę. Jego pierwszymi ofiarami byli Adam i Hawwa (Ewa). Próbował także zwieść Mahometa, dyktując mu nieprawdziwe wersety Koranu, tzw. "szatańskie wersety".

Pojawia się wszędzie tam, gdzie łatwo o występek (na bazarach, w łaźniach, przy muzyce i śpiewie) oraz tam, gdzie znajdują się nieczystości.

W ludowych wierzeniach muzułmańskich Szatan (arab. شيطان Szajtan) to przede wszystkim zły duch szkodzący ludziom, utożsamiany zwykle z dżinnami.

Dla niektórych fundamentalistów muzułmańskich, zwłaszcza w Iranie, Wielki Szatan to określenie Stanów Zjednoczonych, a Mały Szatan - Izraela.

W mitologii kabardyńskiej (Kaukaz) występuje księżniczka o imieniu Satanei (w cyrylicy Сатаней), nie jest ono jednak kojarzone z "szatanem" jako takim.

źródło